jedno z miejsc z skarbonce blisko serca, lokalnie zwane Solarium - miejsce dla wszystkich, przyjazne wspólnym słońcem i turkusowa woda jońskiego morza - cudowne na książkę i na drzemkę - na wilgotnych deskach położonych na rusztowaniu rozkładali się emeryci, poeci, kochankowie, zamożni Amerykanie z biżuterią za fortunę, przyszli nieznający się kochankowie, uciekinierzy od codzienności i Ci dla których to codzienność - czasem przychodzi w szlafrokach - na tych deskach wszyscy leżeli czasem w odległości kilku centymetrów - najlepsze miejsce przy barierce bo można zahaczyć parasol albo powiesić ociekający kostium. Pływając, a właściwie leniwie dryfując na zasolonej wodzie w zbyt ciasnych okularkach mojego synka któregoś przedpołudnia wśród skał zobaczyłam ośmiornicę.

Film „My Octopus Teacher” widziałam dwa razy i płakałam ale potem kilka razy zjadłam ośmiornice w skrajnej hipokryzji dając sobie prawo do wzruszenia a odbierając jej pośrednio prawo do życia.

Tamtego dnia na chwile zatrzymałam się nad tą oszałamiająca istotą pełna delikatności, jakby zasłuchaną w swoją wewnętrzną wesołą melodię, ulatującą i osiadajtacą na skałach jakby lądowała balonem a falbany jej sukienki z falujących macek leciutko układały miliony niewidzialnych żyjątek - tak aby lądowała mięciutko. Patrzyłam na nią zaledwie kilka chwil, zdążyła jednak spojrzeć na mnie swoim jednym okiem które jakby w moja stronę odkręciła - przysiadła na skale a kolor jej zwichrowanej sukienki napełniał się kameleoniasto barwami skały - to spojrzenie nie było płochliwe było jakby serdecznie zaciekawione albo ja tak chciałam - wracam do tej małej chwili myślą często, głównie wtedy jak jestem rozproszona i chcę wrócić do siebie.

I już jej więcej nie zjem.

 - Kasia -